วันอังคารที่ 17 มกราคม พ.ศ. 2555

ราชสีห์กับหนู




ราชสีห์ตัวหนึ่งนอนหลับพักผ่อนยามบ่ายอย่างมีความสุข พลันต้องสะดุ้งตกใจตื่นขึ้นมาเพราะมีหนูตัวหนึ่งขึ้นมาวิ่งไต่ตามลำตัวโดยไม่ทราบว่าเป็นร่างของผู้เป็นเจ้าป่า ราชสีห์ใช้อุ้งเท้าตะครุบเอาไว้ด้วยความโกรธ
ขณะจะลงมือสังหารก็ได้ยินเสียงหนูกล่าวคำวิงวอน“ท่านผู้เป็นราชาแห่งสัตว์ทั้งปวง โปรดไว้ชีวิตข้าสักครั้งหนึ่งเถิด เพราะข้าทำผิดไปโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์  ในเมื่อเจ้าไม่มีเจตนาข้าก็จะปล่อยไปสักครั้งแล้วอย่ามากวนใจอีกล่ะ”
ราชสีห์ไม่อยากได้ชื่อว่ารังแกผู้อ่อนแอกว่าจึงยอมเลิกรา “บุญคุณครั้งนี้ข้าจะไม่ลืมเลยตราบชั่วชีวิต หากมีโอกาสวันหน้าข้าต้องตอบแทนแน่ ถ้าท่านมีเรื่องเดือนร้อนอันใด โปรดส่งเสียงคำราม ข้าจะรีบมาทันที”“
 ราชสีห์หัวเราะเสียงสั่น “สัตว์ตัวเล็กๆ อย่างเจ้านี่จะทำอะไรให้ข้าได้ ไป..รีบไปให้พ้นหน้า ข้าจะนอนต่อละ”หลังจากวันนั้นไม่นาน ราชสีห์ออกล่าเหยื่อและเกิดพลาดท่าไปติดบ่วงของนายพราน ดิ้นอย่างไรก็ไม่หลุดส่งเสียงร้องสั่นป่า หนูจำเสียงได้รีบมาช่วยกัดบ่วงของนายพรานจนขาด ราชสีห์จึงได้เป็นอิสระอีกครั้ง

วันอังคารที่ 3 มกราคม พ.ศ. 2555

กระต่ายกับเต่า








กาลละครั้งหนึ่งมีกระต่ายตัวหนึ่งได้พูดกับสัตว์ตัวอื่นๆๆว่าข้าวิ่งได้เร็วที่สุดและได้ท่าแข่งวิ่งกับสัตว์หลายตัวแต่ครั้งหนึ่งเจ้ากระต่ายได้ไปท่ากับเต่าตัวหนึ่งเจ้าเต่าก็ได้รับคำท่า พอถึงวันแข่ง เจ้ากระต่ายได้วิ่งออกนำเจ้าเต่าไปไกลมากเจ้ากระต่ายนึกอยู่ในใจว่า เจ้าเต่ามันช้าคงเดินตามเราไม่ทันแน่ๆ เราควรพักเอาแรงก่อนเราจะได้มีแรงแล้วเจ้ากระต่ายก็แอบหลับอยู่ใต้ต้นไม้เวลาก็ผ่านไปนานเจ้าเต่าก็เห็นเจ้ากระต่ายนอนหลับอยู่ใต้ต้นไม้มันจึงรีบเดินแล้วเขาไปเส้นไชยแต่เจ้ากระต่ายก็รีบมาแต่ก็ไม่ทัน
นิทานเรื่องนี้สอนว่า ไม่ควรประหมาดต่อคนที่เก่งหรือไม่เก่งก็ตาม

เพื่อต้องรู้จักให้อภัย

วันหนึ่งเด็กชายแวนได้ไปซื้อขนมที่มาใหม่ซึ่งเขาได้ซื้อมาเพื่อจะเอาไปฝากแม่เด็กชายแวนเดินไปอยู่ที่สี่แยก บังเอิญเด็กชายเคฟวิ่งมาไม่ได้ดูก็เลยชนเด็กชายแวนเด็กชาย
เคฟบอกว่า เราขอโทษนะ เด็กชายแวนบอกว่าไม่ได้เราซื้อมาใหม่ นายต้องใช้ให้เราแต่แม่ของเด็กชายแวนเดินออกมาแม่ถามว่าเป็นไรกันหนู เด็กชายแวนบอกว่าเด็กชายเคฟวิ่งมาชนขนมที่ซื้อมาใหม่ครับ แม่บอกว่าเพื่อนกนต้องร็จักให้อภัยกันแล้วเด็กชายเคฟ
ก็พาเด็กชายแวนไปซื้อขนมมากินกัน